Z ostatniej chwili
- 21 listopada 2024
„Bunty emocjonalne” występujące w wieku około 18–28 miesięcy życia dziecka są naturalnym okresem jego prawidłowego rozwoju. W przypadku niektórych dzieci może to potrwać dłużej. Ale zawsze mają swoje własne psychologiczne uzasadnienie.
W tym wieku dziecko zaczyna coraz aktywniej postrzegać swoją tożsamość. Kształtuje się jego osobowość. Specyfika jego charakteru i temperamentu staje się coraz bardziej wyraźna. Pomaga mu odkrywać granice własnych możliwości i... odkrywać nowe, fascynujące obszary własnej natury, uczyć się panowania nad sobą.
Bunt dwulatka objawia się upartym mówieniem „nie”, odmawianiem spełnienia wszelkich próśb i ignorowaniem poleceń. Na przykład dziecko może odmówić przytulenia rodzica, choć wcześniej robiło to bardzo chętnie.
Kolejnym objawem są nieuzasadnione wybuchy emocji: od złości, agresji, rozpaczy, histerii, po euforię i radość. Dziecko okazuje się małym emocjonalnym gejzerem. Emocji, które zaczynają się w nim gotować, nie potrafi jeszcze dokładnie nazwać i wyrazić. Bunt u dwuletniego dziecka może objawiać się także częstym płaczem. Płakanie bez widocznej lub nawet błahej przyczyny to dla dziecka sposób na radzenie sobie ze strachem, wyrażanie chęci zabawy lub chęci zwrócenia na siebie uwagi.
Dobra wiadomość jest taka, że każdy okres rozwoju ma nie tylko swój początek, ale także swój koniec. Nie da się dokładnie przewidzieć, jak długo może trwać bunt dwulatka. Każdy rodzic i dziecko potrzebuje własnego czasu. Dzieci są różne, mają różne temperamenty. Jedno będzie się buntować przez kilka tygodni, a po drobnych ustępstwach nadejdzie okres spokoju, a niektórzy rodzice będą musieli poradzić z tym zjawiskiem nawet przez kilka lat.
Psychologowie i terapeuci poznawczo-behawioralni oferują następujące wskazówki dotyczące tego, jak przeżyć bunt dwulatka:
• Nie krzycz na dziecko.
• Ćwicz cierpliwość.
• Bądź wrażliwy. Spróbuj zrozumieć, co dziecko chce wyrazić swoim zachowaniem.
• Nie wyśmiewaj się ani nie lekceważ jego obaw.
• Unikaj konfliktów z dzieckiem.
• Ignoruj histerię i nie prowokuj jej.
Dobrym rozwiązaniem jest konsekwencja. Ustaliwszy pewne granice, nie możesz pozwalać, aby histeria twojego dziecka je przełamała. Ale jak odróżnić żelazną konsekwencję od rodzicielskiego despotyzmu? Za konsekwencją kryje się spokój i cierpliwość, a despotyzmowi towarzyszą krzyki, przemoc i wymuszenia.
Nowy okres w rozwoju dziecka należy przeżyć z pokorą i bez lęku. Nie jesteś pierwszym ani ostatnim rodzicem, który przez to przechodzi.
Prawdziwymi przyjaciółmi każdego rodzica w tym momencie są cierpliwość, szybka reakcja, wyobraźnia, podstawowa wiedza z fizjologii i psychologii dziecka. Dla dorosłych ważne jest przede wszystkim opanowanie się, nauczenie się osiągania pożądanego rezultatu bez irytacji, gróźb, przekupstwa i pobłażania.
Jeśli masz tendencję do zadawania dwulatkowi pytań („Czy jesteś głodny?”, „Może pójdziemy do łóżka?”), w tym okresie staraj się unikać pytających intonacji. Używaj pytań alternatywnych, które dają możliwość wyboru. Zadawaj dziecku pytania i daj mu wybór, w którym łatwo będzie ci zaakceptować jego „nie”. Na przykład: „Czy chcesz trochę ciasteczek?”.
Komentarze (0)
Zostaw komentarz